30 Eylül 2010
"Yağmur " Kısa kısa
05:05
İstanbul'da bir gece... Dışarıda yağmur var ne güzel, yumuşak yumuşak vuruyor cama damlalar ve gece saat üç suları benim aklımda bir sürü şey...Yağmur yağıyor, acaba tanrı var mı?... İstanbul da ise sıradan bir gece...
Ne tam yaz çocuğu oldum ne de kış. Ben hep baharlara aşıktım. İlkbaharın hafif sıcaklığı ve meltemi, sonbaharın ise yağmurları. Seviyorum yağmurları. Eylül bitiyor diye içlenip üzülürken güzel geldi bu yağmur. Fonda Bülent abi " Yollarımız hiç kesişmemiş şu eylül akşamı dışında" diye hafif hafif sesleniyor ve ben bir müddet yağmuru izleyip rahatlamış bir vaziyette bu satırları yazıyorum. İçimi huzurla dolduruyor giderayak eylül. Yine gel güzel yağmurunla diye sesleniyorum peşi sıra ve ekimi davet ediyorum içeri.
Ekim dolu geçecek gibi. Filmekimi kapıda ve ben 7 aylık bebekler gibi sabırsızım. Filmlerimi seçtim, sevdiklerime haber ettim bir program ayarladım. 2 Ekim sabahı taksime kamp kurmaya gidiyorum. Sabah simitçiden simitlerimi aldığım gibi sırada güzel bir kahvaltı yapacağım ve klasik hey ne zaman açılıyor muhabbetinden sonra günümün bana kalmasını dileyerek sıranın bana gelmesini bekleyeceğim. Bu bile o kadar zevkli ki... Biranda Emek Sinemasını özledim. Onun önünde ne anılarım vardı oysaki...
Zaten ne kaldı ki geçmişimizden geriye. Büyümek bu mu bilmiyorum ama sorsalar her şey aynı kalsın isterdim sanırsam. Ya da büyük çoğunluğunun... Hep aynı yerlerden alışveriş yapmayı hep aynı yerde film izlemeyi seviyorum. Takıntılı olduğumu söylerdi kuzenim burada olsaydı. Zaten beni kızdırmayı hep sevmiştir. Bu akşam olduğu gibi. İlkay'ın aradığını görünce şaşırmadım da değil hani. Aramızda bir kaç ay olduğundan dolayı herhalde çok yakındık ama öyle her daim görüşüp de birbirimizi bunaltmıyorduk. Çok dertli olduğunda beni arardı ya da aşırı mutlu olduğunda. Aile toplantılarının tek keyifli yanıydı. Ama bunların dışında araştığımız ya da buluştuğumuz olmamıştı. Telefonda ismini gördüğüme bu yüzden şaşırmıştım. Tek emin olduğum bir şey vardı. O da bu konuşmanın sonunda beni kızdırmayı başaracak olmasıydı...
Pengu: Sen beni arar mıydın?! Hangi dağda kurt öldü yafrum?
İlkay: Bilmem anam dağa çıkan ben değil sensin. Harbiden okul nasıl gidiyor? (Okulumun dağlık alana kurulu olmasına yaptığı ufak göndermeye ne yanıt vereceğimi düşünmekteyken ben devam etti.) O değil de evde kalmış kız kurusu ne yapıyorsun sen asıl onu söyle. Senin de sesin soluğun çıkmıyor.
Pengu: (Matematikçi olmanın getirdiği bir hastalıkla her şeyi numaralandırıp saymaya başladım.) 1) Dağ değil tepe kuzum orası! 2) Bir şey yapmıyorum. Hep bildiğin gibi aslında. Ama o değil de haspam sen nesin. Bana diyene bak evde kalmış kız kurusu iki
İlkay: (Burda epey bir güldü. Ben n'oluyoz demeden de cümleye girdi.) Hayır canım evde kalmış kız kurusu sensin. Teyzem senin turşunu kura dursun 16sına plan yapma bizdesin. Beni istemeye geliyorlar ardından da söz kesilecek.
Pengu: ( Hönk! 16, isteme, söz, benim kuzen... Hönk!)...
İlkay: Aay kız kalpten gitti. Teyzemi ver bakem sen. Teyzeeeeee! (Sanki telefonda bağırınca annem onu duyuyor. Olan benim kulağa oluyor be! Ama bağırması beni kendime getirdi.)
Pengu: Ne istemesi lan! (Bunu duyan annem kim n'oluyor diye başıma dikildi. Sanırsam meraklılığımı annemden almışım. Evlatlık değilim ne güzel yarabbim lay lay lom.) Hangi akılsız istiyor seni?
İlkay: Yakup yok muydu ya o işte! Ooof kızım neyse sen ver teyzemi ve 16sını unutma. Uyuyor değil mi uymuyorsa değiştireceğim.
Pengu: İyi be!. Al anne...
Bir süre annemle konuştu. Ben hala şoktayım. Oha daha yaş kaç baş kaç! Bir evi çekip çevirecek, anne olmak için hayal kuracak, birine 'kocacığım' diyecek yaşa gelmiş miydik?! Yok gelmediydik, gelmemiş olmamız lazımdı. Daha dün lunaparka gidelim diye sözleşmiştik arkadaşlarla. Ben çarpışan arabalara binecektim. Bunları bir süre düşündüm ama sonra şoku atlattım. Sonra da bana evde kalmış dediği için kızdım. Tamam bu yapılan deneylerce de tespit edildi ama niye suratıma vuruyorsun bre kuzen! Ne deneyi diyeceksiniz, anlatayım. Önce gelini tanıdığınız bir düğüne gideceksiniz. Gelin salona inmeden gelin odasına gidip ayakkabı altına adınızı yazacaksınız. Sonra da silinsin diye dua edeceksiniz. Bu deneyi lisede yapmıştım. Kimya ve sınıf hocam evlenirken ayakkabısının altına sınıf listesini yazdıydık resmen. Bir de müzmin bekar hocalarımızdan ikisini. Sonuç mu? Ayakkabının altına 24 kişi sığdırmıştık ve sadece 3 kişinin adı kalmıştı; 45 yaşında ve hiç evlenmemiş olan fizik hocam Gürkan, 48 yaşında nişandan kıl payı dönen ve hiç evlenmemiş olan ingilizce hocam Fehime ve ben...
O değil de ailemi çok mu ihmal ediyorum acaba? Kuzen bile düğüne söze geleyim diye boş günümü kolluyordu. Dolu olsam sözü erteleyecekler. Düşünsene bir gün davetlilerin evine şöyle bir bildiri gelebilir; "Düğünümüz o hafta sonu pengunun dolu olması sebebiyle bir sonraki hafta sonuna alınmıştı. Teşekkür ederiz." Tamam, tam böyle olmasa da bu tarz bir şeye sebebiyet verebilirim yani.
Ne yapıyım ama doluyum. Çünkü her şeye - başaramayacağımı bilsem bile- el atmayı seviyorum. En son ki gözdem, tango. Bir ara başlamıştım ama yarım bırakmak zorunda kaldım. Sonra bu istek içimde yine alevlendi ve yaklaşık bir aydır yine dans eder oldum. Aslında dans ediyorum denmez çalışıyorum diyelim biz ona. Yine de epey başarılı sayılırım. (Gülme! Ne var biraz övsem kendimi:p) Bana ters olmasa bazı şeyler daha iyi yapacağım ama olmuyor. Dansın nesi ters diyeceksin şöyle anlatayım... Dansların çoğunda olduğu gibi tangoda da hakimiyet erkekte. Yönlendirmeyi o yapıyor. Kısaca bize de ' ben bilmem beyim bilir.' demek kalıyor. Ve ben erkek yönlendirmesini beklemeden kafama göre hareket ediyorum. Sonuç mu? Kahrımı çok çeken danstan bir arkadaşla şu diyalog oluyor;
Mehmet: Nereye gidiyorsun? ( Yönlendirmeyi beklemeden kafama göre adım atmışım o sıra)
Pengu: Nereye gidiyorum?
Mehmet: Ben de onu soruyorum nereye gidiyorsun?
Pengu: Nereye gidiyorum, gitmiyorum canım bekliyorum.
Ve bunun hemen ardından çocuğu yine çekeleştiriyorum. Olmayacak galiba diye arada aklımdan geçirsem de inatçıyımdır. Öğreneceğim bu dansı. Tabi o zamana kadar arkadaşlar - özellikle mehmet- intihar etmezse.
Tangodan bahsedince şarkı listeme Esin Engin atmasam olmazdı. 'Sana neden gönül verdim?' ne güzel bir şarkıdır ve çok da güzel bir soru ama yanıtı yok sanırsam. Neden seviyoruz ve neden onu seviyoruz bilmiyorum ama sevdiğimizde nasıl oluyoruz biliyorum. Bugün bir dostla dertleşirken fark ettim ki gözlerimizi yumuyoruz sevgiliye, kulaklarımızı kapatıyoruz. Anlatıyordu hayal kırıklığına uğramış olarak. Yalandan nefret ettiği kadar hiçbir şeyden etmezdi ve sevgisi bir yalandı. Aklıma House geldi. 'Everybody Lies' demediği bir bölüm yok neredeyse. Evet herkes herkesin yalan söylediğini çok iyi biliyor da neden gözden kaçırıyor?
İnanmak istediklerimiz gerçekleri bu kadar örtbas edebilir miydi? Herkes yalan söylerdi ama insan kendine yalan söylemeyi bu derece iyi nasıl yapabilirdi? Kafam iyicene karıştı bu gece. Olsun dışarıda yağmur var. Ve ben huzurluyum... Bir de bu akşam sohbet ettiğim ama bahsetmeye gönlümün el vermediği 'canım' mutlu olursa değme keyfime olacak. Hey duyuyor musun beni ? Varlığını hissetmem için en güzel an şuan hadi kabul et dualarımı..
Yağmur yağıyor, acaba tanrı var mı?
Ne tam yaz çocuğu oldum ne de kış. Ben hep baharlara aşıktım. İlkbaharın hafif sıcaklığı ve meltemi, sonbaharın ise yağmurları. Seviyorum yağmurları. Eylül bitiyor diye içlenip üzülürken güzel geldi bu yağmur. Fonda Bülent abi " Yollarımız hiç kesişmemiş şu eylül akşamı dışında" diye hafif hafif sesleniyor ve ben bir müddet yağmuru izleyip rahatlamış bir vaziyette bu satırları yazıyorum. İçimi huzurla dolduruyor giderayak eylül. Yine gel güzel yağmurunla diye sesleniyorum peşi sıra ve ekimi davet ediyorum içeri.
Ekim dolu geçecek gibi. Filmekimi kapıda ve ben 7 aylık bebekler gibi sabırsızım. Filmlerimi seçtim, sevdiklerime haber ettim bir program ayarladım. 2 Ekim sabahı taksime kamp kurmaya gidiyorum. Sabah simitçiden simitlerimi aldığım gibi sırada güzel bir kahvaltı yapacağım ve klasik hey ne zaman açılıyor muhabbetinden sonra günümün bana kalmasını dileyerek sıranın bana gelmesini bekleyeceğim. Bu bile o kadar zevkli ki... Biranda Emek Sinemasını özledim. Onun önünde ne anılarım vardı oysaki...
Zaten ne kaldı ki geçmişimizden geriye. Büyümek bu mu bilmiyorum ama sorsalar her şey aynı kalsın isterdim sanırsam. Ya da büyük çoğunluğunun... Hep aynı yerlerden alışveriş yapmayı hep aynı yerde film izlemeyi seviyorum. Takıntılı olduğumu söylerdi kuzenim burada olsaydı. Zaten beni kızdırmayı hep sevmiştir. Bu akşam olduğu gibi. İlkay'ın aradığını görünce şaşırmadım da değil hani. Aramızda bir kaç ay olduğundan dolayı herhalde çok yakındık ama öyle her daim görüşüp de birbirimizi bunaltmıyorduk. Çok dertli olduğunda beni arardı ya da aşırı mutlu olduğunda. Aile toplantılarının tek keyifli yanıydı. Ama bunların dışında araştığımız ya da buluştuğumuz olmamıştı. Telefonda ismini gördüğüme bu yüzden şaşırmıştım. Tek emin olduğum bir şey vardı. O da bu konuşmanın sonunda beni kızdırmayı başaracak olmasıydı...
Pengu: Sen beni arar mıydın?! Hangi dağda kurt öldü yafrum?
İlkay: Bilmem anam dağa çıkan ben değil sensin. Harbiden okul nasıl gidiyor? (Okulumun dağlık alana kurulu olmasına yaptığı ufak göndermeye ne yanıt vereceğimi düşünmekteyken ben devam etti.) O değil de evde kalmış kız kurusu ne yapıyorsun sen asıl onu söyle. Senin de sesin soluğun çıkmıyor.
Pengu: (Matematikçi olmanın getirdiği bir hastalıkla her şeyi numaralandırıp saymaya başladım.) 1) Dağ değil tepe kuzum orası! 2) Bir şey yapmıyorum. Hep bildiğin gibi aslında. Ama o değil de haspam sen nesin. Bana diyene bak evde kalmış kız kurusu iki
İlkay: (Burda epey bir güldü. Ben n'oluyoz demeden de cümleye girdi.) Hayır canım evde kalmış kız kurusu sensin. Teyzem senin turşunu kura dursun 16sına plan yapma bizdesin. Beni istemeye geliyorlar ardından da söz kesilecek.
Pengu: ( Hönk! 16, isteme, söz, benim kuzen... Hönk!)...
İlkay: Aay kız kalpten gitti. Teyzemi ver bakem sen. Teyzeeeeee! (Sanki telefonda bağırınca annem onu duyuyor. Olan benim kulağa oluyor be! Ama bağırması beni kendime getirdi.)
Pengu: Ne istemesi lan! (Bunu duyan annem kim n'oluyor diye başıma dikildi. Sanırsam meraklılığımı annemden almışım. Evlatlık değilim ne güzel yarabbim lay lay lom.) Hangi akılsız istiyor seni?
İlkay: Yakup yok muydu ya o işte! Ooof kızım neyse sen ver teyzemi ve 16sını unutma. Uyuyor değil mi uymuyorsa değiştireceğim.
Pengu: İyi be!. Al anne...
Bir süre annemle konuştu. Ben hala şoktayım. Oha daha yaş kaç baş kaç! Bir evi çekip çevirecek, anne olmak için hayal kuracak, birine 'kocacığım' diyecek yaşa gelmiş miydik?! Yok gelmediydik, gelmemiş olmamız lazımdı. Daha dün lunaparka gidelim diye sözleşmiştik arkadaşlarla. Ben çarpışan arabalara binecektim. Bunları bir süre düşündüm ama sonra şoku atlattım. Sonra da bana evde kalmış dediği için kızdım. Tamam bu yapılan deneylerce de tespit edildi ama niye suratıma vuruyorsun bre kuzen! Ne deneyi diyeceksiniz, anlatayım. Önce gelini tanıdığınız bir düğüne gideceksiniz. Gelin salona inmeden gelin odasına gidip ayakkabı altına adınızı yazacaksınız. Sonra da silinsin diye dua edeceksiniz. Bu deneyi lisede yapmıştım. Kimya ve sınıf hocam evlenirken ayakkabısının altına sınıf listesini yazdıydık resmen. Bir de müzmin bekar hocalarımızdan ikisini. Sonuç mu? Ayakkabının altına 24 kişi sığdırmıştık ve sadece 3 kişinin adı kalmıştı; 45 yaşında ve hiç evlenmemiş olan fizik hocam Gürkan, 48 yaşında nişandan kıl payı dönen ve hiç evlenmemiş olan ingilizce hocam Fehime ve ben...
O değil de ailemi çok mu ihmal ediyorum acaba? Kuzen bile düğüne söze geleyim diye boş günümü kolluyordu. Dolu olsam sözü erteleyecekler. Düşünsene bir gün davetlilerin evine şöyle bir bildiri gelebilir; "Düğünümüz o hafta sonu pengunun dolu olması sebebiyle bir sonraki hafta sonuna alınmıştı. Teşekkür ederiz." Tamam, tam böyle olmasa da bu tarz bir şeye sebebiyet verebilirim yani.
Ne yapıyım ama doluyum. Çünkü her şeye - başaramayacağımı bilsem bile- el atmayı seviyorum. En son ki gözdem, tango. Bir ara başlamıştım ama yarım bırakmak zorunda kaldım. Sonra bu istek içimde yine alevlendi ve yaklaşık bir aydır yine dans eder oldum. Aslında dans ediyorum denmez çalışıyorum diyelim biz ona. Yine de epey başarılı sayılırım. (Gülme! Ne var biraz övsem kendimi:p) Bana ters olmasa bazı şeyler daha iyi yapacağım ama olmuyor. Dansın nesi ters diyeceksin şöyle anlatayım... Dansların çoğunda olduğu gibi tangoda da hakimiyet erkekte. Yönlendirmeyi o yapıyor. Kısaca bize de ' ben bilmem beyim bilir.' demek kalıyor. Ve ben erkek yönlendirmesini beklemeden kafama göre hareket ediyorum. Sonuç mu? Kahrımı çok çeken danstan bir arkadaşla şu diyalog oluyor;
Mehmet: Nereye gidiyorsun? ( Yönlendirmeyi beklemeden kafama göre adım atmışım o sıra)
Pengu: Nereye gidiyorum?
Mehmet: Ben de onu soruyorum nereye gidiyorsun?
Pengu: Nereye gidiyorum, gitmiyorum canım bekliyorum.
Ve bunun hemen ardından çocuğu yine çekeleştiriyorum. Olmayacak galiba diye arada aklımdan geçirsem de inatçıyımdır. Öğreneceğim bu dansı. Tabi o zamana kadar arkadaşlar - özellikle mehmet- intihar etmezse.
Tangodan bahsedince şarkı listeme Esin Engin atmasam olmazdı. 'Sana neden gönül verdim?' ne güzel bir şarkıdır ve çok da güzel bir soru ama yanıtı yok sanırsam. Neden seviyoruz ve neden onu seviyoruz bilmiyorum ama sevdiğimizde nasıl oluyoruz biliyorum. Bugün bir dostla dertleşirken fark ettim ki gözlerimizi yumuyoruz sevgiliye, kulaklarımızı kapatıyoruz. Anlatıyordu hayal kırıklığına uğramış olarak. Yalandan nefret ettiği kadar hiçbir şeyden etmezdi ve sevgisi bir yalandı. Aklıma House geldi. 'Everybody Lies' demediği bir bölüm yok neredeyse. Evet herkes herkesin yalan söylediğini çok iyi biliyor da neden gözden kaçırıyor?
İnanmak istediklerimiz gerçekleri bu kadar örtbas edebilir miydi? Herkes yalan söylerdi ama insan kendine yalan söylemeyi bu derece iyi nasıl yapabilirdi? Kafam iyicene karıştı bu gece. Olsun dışarıda yağmur var. Ve ben huzurluyum... Bir de bu akşam sohbet ettiğim ama bahsetmeye gönlümün el vermediği 'canım' mutlu olursa değme keyfime olacak. Hey duyuyor musun beni ? Varlığını hissetmem için en güzel an şuan hadi kabul et dualarımı..
Yağmur yağıyor, acaba tanrı var mı?
Etiketler:
24 Eylül 2010
Dilime Dolandı - Zeki Müren
Tam 14 sene sonra yine dilime takılır oldu şarkıları... Zaten hiç vazgeçememiştim onu dinlemekten. Hem onu bir kere dinleyipte vazgeçebilen var mıydı ki ? Nerdeyse bir sürü sanatçı da yorumlamıştır ama kimse onun gibi içten ve o narin tınıyla ; "Seni terkedip de gitmek var ama , aah bu şarkıların gözü kör olsun" diyememiştir. Zeki Müren'i anlamak - ya da anladığını varsaymak- için hayatını anlamak yetmez. Nerde doğdugu ne kadar plak çıkardığı ya da hangi filmde oynadığı değil onu 'Sanat Güneşi' yapan, ona bu ismi veren kimsede olmayan kişiliğini anlamak gerekir. O yüzden uzun uzadıya anlatmak gelmiyor içimden. Şurda doğdu bunu yaptı demek çok yavan kalıyor gözümde. Ve gücüm yok onca şarkıyla onu anlatmaya, zaten haddim de değil.
Bir devir canlı canlı yaşadı bu sevgiyi, bir devrin güneşi vardı. Bizler göremedik belki ama yine de gölgesinde ısındık güneşin. Buna da şükretmek gerekirdi. Ve biz de öyle yaptık. Onunla beraber "Hasrete alıştım ne gelir elden,yaşlı gözlerime baktığın yerden, gözlerin doğuyor gecelerime..." dedik ve avunduk. Avuntumu Zeki Müren'i iyi tanıyanların bildiği ama onu pek dinlemeyenlerin bilmediği bir şarkıyla yapmak istiyorum ben de bu yazıda; Bir sevgi istiyorum!
Ben şarkılarda genelde ne hissettiğimi ararım ama ilk defa ne beklediğimi aradığım ve bulduğum bir şarkı vardı. O da bu şarkı. Sözleri şöyle;
Yılları durduracak
Güneşi doğduracak
Dünyamı dolduracak
Bir sevgi istiyorum
Deli gibi sevecek
Ömür boyu sürecek
Gözlerimde tütecek
Bir sevgi istiyorum
Halimi anlayacak
Derdime katlanacak
Benimle ağlayacak
Bir sevgi istiyorum
Deli gibi sevecek
Ömür boyu sürecek
Gözlerimde tütecek
Bir sevgi istiyorum
Zeki Müren'le dertlendiğim onunla sevgiyi ve gerçeği aradığım onca akşamdan sonra herhalde sözlerimi yine onun şarkı sözleriyle bitirmek daha güzel olur;
Ne çıkar bahtımızda ayrılık varsa yarın,
Sanma ki hikâyesi şu titreyen dalların
Düşen yaprakla biter,
Böyle bir kara sevda kara toprakla biter.
Ruhun şad olsun...
8 Eylül 2010
Leylek Amca Beni Ters Getirmiş
Vakti geldi. Hazırlanın! Artık sadece profillerin otobiyografi tarafında hayatı en başa sarmayacağım. İşte tam burada en başa sarıp hayatı bir eylül sabahında dünyaya nasıl ters bakmışım onu anlatacağım... Geleceğe dönüş filminin yeni Marty McFly'ı sizsiniz. Lütfen kemerleri sıkı bağladığınıza emin olup Doktor Brown'u iyi dinleyin. Yolculuğumuz başlamıştır.
Neden garip olduğumu ya da 'deli' olduğumu çözmek, sebeplerini daha iyi anlamak için hep bir şeyler anlatıp yazdım. Çevresel etkenlere yıktım genelde büyük payı ama hani derler ya ne olacağı daha doğduğunda belliydi diye işte benimkisi aslında o hesap. Nereden nasıl geldiğimi inkar edemem ya. Sonunda açıklıyorum gerçekleri. Üzgünüm leylek kardeş daha fazla saklayamayız bunu insanlardan. Ben var ya ben, ben öyle böyle doğmamışım :)
8 Eylül 1988... Kim bilir o gün daha neler oldu. Ne önemli olayların temeli atıldı ya da ne önemli olaylar patlak verdi ama bizimkilerin pek umurunda olmadığından ogün ne olduğunu bilemiyorum. Onların en büyük olayı acı ama gerçek o an için benmişim. O aralar Adnan dayım (Büyük dayımın oğlu. Ben tüm erkek akrabalara dayı diyecek kadar garip bir kişiliğim bunu da bir başka zamana anlatırım artık.) bizde kalıyormuş. Kendisi elektrik işlerinin bir numaralı adamıdır. Okuyup mühendis olamamış ama teorikte çok da iyi olamasada pratikte elinden kurtulan yoktur. O yüzden de şirketi tarafında hep yurt dışına yollanır. O günde Kıbrıs'a gidecek. Gitmeden son kez annemi uyarıp 'iyi misin bak doktora götüreyim mi' dedikten ve annem tarafından sancısı olmadığına ikna edildikten sonra hazırlanmaya başlar. Şimdi olayı tam anlamamış olabilirsiniz biraz daha geriye gitmem gerek. Şimdi herkes bilir ki 'normal' bir çocuk 9 ay 2 hafta kadar bekler sonra doğar. Kız çocukları 9. ayı doldurur doldurmaz doğmaya yeltenirken erkek çocukları kendini naza çekip 2 haftalık süreci beklerler. İşte beni erkek çocuğu olarak bekleyen ailem, erkek çocuğu olarak beklemelerin sebebi de yapılan tüm batıl testlerde erkek olduğumu kanıtlamam, benim 2. haftayı doldurup 3. hafta içine girmemle daha bir emin olmuşlar. Annemim doktoru sezeryan düşmanı mıdır nedir bilemem ama illa normal doğum dediğinden bari 3. haftayı doldur baktık beceremedi doğmayı alırız sezeryanla 4. hafta demiş. Bree doktorum 10 ay kalmış oluyorum içerde büzüşürüm ben ya naptın sen! Al beni kurtul ya ! Neyse işte bu sebeple sabahları babam işte olduğundan akrabalar devamlı gelip başında bekliyormuş o zamanlar annemin. Ha sancılandı ha sancılanacak diye ama annemde tık yok. Piyangoda zavallı Adnan dayıma vurmuş. İşte o son görevini yapıp annemi denetledikten sonra bavulunu toparlamaya başlamış annem de lavaboya ( İçimden neden lavabo diyoruz. Nedir bu gereksiz kibarlık falan diye geçiriyorum ama sansürlü bir yazı olacak demiştim arkadaşlara onu yapmaya çalışıyorum.Asıl sansürlü bölüm şimdi geliyor, dikkat!). Lavaboda eline bir şey değmiş annemin. Kadın korkudan dona kalmış. Sancı yok tabi geldiğimi anlamamış suyunun boşaldığını da geç fark etmiş. Ve her normal bebek kafadan doğduğu için eline değen ayağımı ( evet evet o benim ayağımmış :p ) yılan sanmış. Annem yılanlardan feci korkar. Hatta hayatta korktuğu tek şey gibi bir şey. Dışarı çıkıp Adnan dayıma 'ben bir şey doğuruyorum galiba' demiş. Çocuk doğurduğunun farkında bile değil hatun düşünün artık. Hızlısından bir taksi çağrılmış. Kapıya kadar zor gelen annemin taksiye binmesi istemiş ama hatun açamıyor ki bacakları. Düşünsene çok açsa düşeceğim yere. Bunu fark eden Adnan dayım annemi yüklenip taksiye bindirmiş ama hamile bir kadını kaldırmak çok ağır olsa gerek belimde azıcık bir ağrı hissetmiş. Çilesi bitmiş mi? Hayır! Göztepe hastahanesine gelmişler. Taksi park yerinde doğal olarak. Doktorlar hastayı buraya getirin diyorlar ee onların ki de doğal. Adnan dayım napıyor peki ?! Hastahaneden bir sedye çalıp park yerine getiriyor. Bu seferde annemin sedyeye binemeyeceği anlaşılıyor. İş başa düştü hesabı annemi bir kez daha kucaklayan Adnan dayım artık belinde bir küt sesi de hissediyor. Sedye içeri taşınıyor ama o da ne, asansör bozuk. Eeee onca katı annem kucağında çıktığını düşünen Adnan dayım paniğe kapılıp hemen orada bir beyaz önlüğü çalıp sırtına geçiriyor ve yukarı kata asansörün mekanizmasının olduğu yere çıkıp üstün ustalığıyla asansörü tamir ediyor. Aşağı inip annemi alıyor. O günde hastahaneye yeni bir doktor bekleniyor. Dayımı öyle önlüklü gören doktor sandığından ses etmiyor doğumhanenin kapısına gelene kadar. En son bakıp doğumu da ona yaptıracaklarını anlayan dayım doktor olmadığını itiraf etmek zorunda kalıyor. Ama o ara içerisinde hemşirelerimden birini kafaladığını duydum. Allah'tan ebeme dokunmamış. Ama konumuz bu değil konumuz Ayfer Abla... Dur bir dakika konumuz o da değil konumuz benim! Annem içerde hala ben yılan doğuruyorum gibi düşünürken ters doğum olduğu haberi hastahanede yayılmış. Bilirsiniz ki Göztepe hastahanesi araştırma hastahanesidir ve bir sürü yeni doktor adayını yetiştirir. Tabii kaç tane ters doğuma şahit olmuşlardır ki duyan asistan gelip annemin karşısındaki cama dizilmiş doğumu izlemeye. Bunu gören annemde içinden devamlı 'aaah gördün mü yılan doğurduğumdan millet izleyeme geldi' diyormuş. Hatunu hala doğduğuma ikna edememişim o derece. Bu kadar ilgi karşısında ben napıyorum o sırada; ayağımdan birini dışarı çıkarıp sallayıp geri sokuyorum. (Buralar anca bu kadar sansürleniyor. İsteyen devam etmeyebilir:p ) Asistanlarda ben her ayak çıkardığımda ayak görmemişçesine el çırpıp bağrışıyorlarmış; " Aaaaaa geldi geldi ! Tüh, dünyayı beğenmedi geri gitti." Annem işte o sıra idrak etmiş. Yoksa bu çocuğum mu diye. Anneciğim buradan sana kocaman bir günaydın diyorum. Annem tam bir oh diyecekken bu sefer tek erkek asistan olan arkadaş atlayıp 'Bu çocuk sadece sağ ayağını çıkartıyor. Acaba diğer ayağı yok mu?' diyince annem daha da telaş yapmış. Eeeeh akıllı arkadaşım beleşe gösteri yapıyoruz dedik ama vip gösterisi olacak demedik ki. Oldu iki ayağımla sana şaklabanlık yapacaktım teki yetmiyor mu ne korkutuyorsun kadını. Neyse sinirlenmiycem. Ebem de geldi zaten sorun yok. Ebem ve doktorum gelip diğer ayağımında yerinde olduğunu onayladıktan sonra beni tekrar çevirip doğurtmuşlar. Aşağıda karışmayayım diye koluma bir yara bandı takmışlar üzerine de 'Mustafa kızı - Sağlıklı- Ters' yazmışlar. Böylece de garipliğim tescillenmiş.
Doğum belgesinde 'bilmem kaç kilo bilmem kaç boy ve sağlıklı olup tersten doğmuştur' yazan bir hatunum ben yani. Öyle her şeyi herkesin yaptığı gibi yapamam. Doğmayı bile herkes gibi becerememişim yaşamayı nasıl becereyim.
Evet saat 10:30 ! Doğumhaneden bir ağlama sesi geliyor. Ve ben 1988'in 8 Eylülünde annem nüfus cüzdanımda güzel bir doğum yeri yazsın diye beni göztepe hastahanesinde doğurdu. Ben de bu yazıyı işte tam bu saatte ben geldim diye paylaşmak istedim ama tembelliğime denk geldi yetiştiremedim. Zaten tembel olduğum o zamandan belliymiş doğmayı bile unutuyormuşum az kalsın ya... Aman doğduk da ne oldu sanki. Yok laaan iyi ki doğmuşum! Doğmuşum değil mi ?
- Kimseden ses gelmez. Yoksaa? Laaaan ! -
Neden garip olduğumu ya da 'deli' olduğumu çözmek, sebeplerini daha iyi anlamak için hep bir şeyler anlatıp yazdım. Çevresel etkenlere yıktım genelde büyük payı ama hani derler ya ne olacağı daha doğduğunda belliydi diye işte benimkisi aslında o hesap. Nereden nasıl geldiğimi inkar edemem ya. Sonunda açıklıyorum gerçekleri. Üzgünüm leylek kardeş daha fazla saklayamayız bunu insanlardan. Ben var ya ben, ben öyle böyle doğmamışım :)
8 Eylül 1988... Kim bilir o gün daha neler oldu. Ne önemli olayların temeli atıldı ya da ne önemli olaylar patlak verdi ama bizimkilerin pek umurunda olmadığından ogün ne olduğunu bilemiyorum. Onların en büyük olayı acı ama gerçek o an için benmişim. O aralar Adnan dayım (Büyük dayımın oğlu. Ben tüm erkek akrabalara dayı diyecek kadar garip bir kişiliğim bunu da bir başka zamana anlatırım artık.) bizde kalıyormuş. Kendisi elektrik işlerinin bir numaralı adamıdır. Okuyup mühendis olamamış ama teorikte çok da iyi olamasada pratikte elinden kurtulan yoktur. O yüzden de şirketi tarafında hep yurt dışına yollanır. O günde Kıbrıs'a gidecek. Gitmeden son kez annemi uyarıp 'iyi misin bak doktora götüreyim mi' dedikten ve annem tarafından sancısı olmadığına ikna edildikten sonra hazırlanmaya başlar. Şimdi olayı tam anlamamış olabilirsiniz biraz daha geriye gitmem gerek. Şimdi herkes bilir ki 'normal' bir çocuk 9 ay 2 hafta kadar bekler sonra doğar. Kız çocukları 9. ayı doldurur doldurmaz doğmaya yeltenirken erkek çocukları kendini naza çekip 2 haftalık süreci beklerler. İşte beni erkek çocuğu olarak bekleyen ailem, erkek çocuğu olarak beklemelerin sebebi de yapılan tüm batıl testlerde erkek olduğumu kanıtlamam, benim 2. haftayı doldurup 3. hafta içine girmemle daha bir emin olmuşlar. Annemim doktoru sezeryan düşmanı mıdır nedir bilemem ama illa normal doğum dediğinden bari 3. haftayı doldur baktık beceremedi doğmayı alırız sezeryanla 4. hafta demiş. Bree doktorum 10 ay kalmış oluyorum içerde büzüşürüm ben ya naptın sen! Al beni kurtul ya ! Neyse işte bu sebeple sabahları babam işte olduğundan akrabalar devamlı gelip başında bekliyormuş o zamanlar annemin. Ha sancılandı ha sancılanacak diye ama annemde tık yok. Piyangoda zavallı Adnan dayıma vurmuş. İşte o son görevini yapıp annemi denetledikten sonra bavulunu toparlamaya başlamış annem de lavaboya ( İçimden neden lavabo diyoruz. Nedir bu gereksiz kibarlık falan diye geçiriyorum ama sansürlü bir yazı olacak demiştim arkadaşlara onu yapmaya çalışıyorum.Asıl sansürlü bölüm şimdi geliyor, dikkat!). Lavaboda eline bir şey değmiş annemin. Kadın korkudan dona kalmış. Sancı yok tabi geldiğimi anlamamış suyunun boşaldığını da geç fark etmiş. Ve her normal bebek kafadan doğduğu için eline değen ayağımı ( evet evet o benim ayağımmış :p ) yılan sanmış. Annem yılanlardan feci korkar. Hatta hayatta korktuğu tek şey gibi bir şey. Dışarı çıkıp Adnan dayıma 'ben bir şey doğuruyorum galiba' demiş. Çocuk doğurduğunun farkında bile değil hatun düşünün artık. Hızlısından bir taksi çağrılmış. Kapıya kadar zor gelen annemin taksiye binmesi istemiş ama hatun açamıyor ki bacakları. Düşünsene çok açsa düşeceğim yere. Bunu fark eden Adnan dayım annemi yüklenip taksiye bindirmiş ama hamile bir kadını kaldırmak çok ağır olsa gerek belimde azıcık bir ağrı hissetmiş. Çilesi bitmiş mi? Hayır! Göztepe hastahanesine gelmişler. Taksi park yerinde doğal olarak. Doktorlar hastayı buraya getirin diyorlar ee onların ki de doğal. Adnan dayım napıyor peki ?! Hastahaneden bir sedye çalıp park yerine getiriyor. Bu seferde annemin sedyeye binemeyeceği anlaşılıyor. İş başa düştü hesabı annemi bir kez daha kucaklayan Adnan dayım artık belinde bir küt sesi de hissediyor. Sedye içeri taşınıyor ama o da ne, asansör bozuk. Eeee onca katı annem kucağında çıktığını düşünen Adnan dayım paniğe kapılıp hemen orada bir beyaz önlüğü çalıp sırtına geçiriyor ve yukarı kata asansörün mekanizmasının olduğu yere çıkıp üstün ustalığıyla asansörü tamir ediyor. Aşağı inip annemi alıyor. O günde hastahaneye yeni bir doktor bekleniyor. Dayımı öyle önlüklü gören doktor sandığından ses etmiyor doğumhanenin kapısına gelene kadar. En son bakıp doğumu da ona yaptıracaklarını anlayan dayım doktor olmadığını itiraf etmek zorunda kalıyor. Ama o ara içerisinde hemşirelerimden birini kafaladığını duydum. Allah'tan ebeme dokunmamış. Ama konumuz bu değil konumuz Ayfer Abla... Dur bir dakika konumuz o da değil konumuz benim! Annem içerde hala ben yılan doğuruyorum gibi düşünürken ters doğum olduğu haberi hastahanede yayılmış. Bilirsiniz ki Göztepe hastahanesi araştırma hastahanesidir ve bir sürü yeni doktor adayını yetiştirir. Tabii kaç tane ters doğuma şahit olmuşlardır ki duyan asistan gelip annemin karşısındaki cama dizilmiş doğumu izlemeye. Bunu gören annemde içinden devamlı 'aaah gördün mü yılan doğurduğumdan millet izleyeme geldi' diyormuş. Hatunu hala doğduğuma ikna edememişim o derece. Bu kadar ilgi karşısında ben napıyorum o sırada; ayağımdan birini dışarı çıkarıp sallayıp geri sokuyorum. (Buralar anca bu kadar sansürleniyor. İsteyen devam etmeyebilir:p ) Asistanlarda ben her ayak çıkardığımda ayak görmemişçesine el çırpıp bağrışıyorlarmış; " Aaaaaa geldi geldi ! Tüh, dünyayı beğenmedi geri gitti." Annem işte o sıra idrak etmiş. Yoksa bu çocuğum mu diye. Anneciğim buradan sana kocaman bir günaydın diyorum. Annem tam bir oh diyecekken bu sefer tek erkek asistan olan arkadaş atlayıp 'Bu çocuk sadece sağ ayağını çıkartıyor. Acaba diğer ayağı yok mu?' diyince annem daha da telaş yapmış. Eeeeh akıllı arkadaşım beleşe gösteri yapıyoruz dedik ama vip gösterisi olacak demedik ki. Oldu iki ayağımla sana şaklabanlık yapacaktım teki yetmiyor mu ne korkutuyorsun kadını. Neyse sinirlenmiycem. Ebem de geldi zaten sorun yok. Ebem ve doktorum gelip diğer ayağımında yerinde olduğunu onayladıktan sonra beni tekrar çevirip doğurtmuşlar. Aşağıda karışmayayım diye koluma bir yara bandı takmışlar üzerine de 'Mustafa kızı - Sağlıklı- Ters' yazmışlar. Böylece de garipliğim tescillenmiş.
Doğum belgesinde 'bilmem kaç kilo bilmem kaç boy ve sağlıklı olup tersten doğmuştur' yazan bir hatunum ben yani. Öyle her şeyi herkesin yaptığı gibi yapamam. Doğmayı bile herkes gibi becerememişim yaşamayı nasıl becereyim.
Evet saat 10:30 ! Doğumhaneden bir ağlama sesi geliyor. Ve ben 1988'in 8 Eylülünde annem nüfus cüzdanımda güzel bir doğum yeri yazsın diye beni göztepe hastahanesinde doğurdu. Ben de bu yazıyı işte tam bu saatte ben geldim diye paylaşmak istedim ama tembelliğime denk geldi yetiştiremedim. Zaten tembel olduğum o zamandan belliymiş doğmayı bile unutuyormuşum az kalsın ya... Aman doğduk da ne oldu sanki. Yok laaan iyi ki doğmuşum! Doğmuşum değil mi ?
- Kimseden ses gelmez. Yoksaa? Laaaan ! -
Gittim Gezdim Gördüm Kendimi Yendim
Yaslı gittim, şen geldim. Aç koynunu ben geldim İstanbul!
Önce İzmir ardından Eskişehir derken yollarda kaybettiğim kendimi bulmaya geri geldim sonunda. Güzel ve eğlenceli bir yolculuk oldu. Tek kötü tarafı kısa sürmesiydi sanırsam. Uzun zamandır böyle bir tatil bekleyen bünyeme o kadar iyi geldi ki kısa da olsa, anlatamam. Yeniden doğdum denmez ama yeniden şarj edildim o kesin.
İyi ki'lerime koyacağım güzel bir anı daha oldu kısacası. Gidip gördüklerimin bana verdiği hazdan daha öte bu yolculuğun bana hissettirdikleriyle iyi ki yapmışım. İyiki'min yanında sarı şekerimle yaptığım ilk uzun yolculukta olması ayrı bir tattı tabi... Aaah aaah anlat anlat nasıl bitiricem bilmiyorum ama biraz bahsedebilirim gibi. Şimdi arkanıza sıkı sıkı yaslanın. Zamanımızı 30 Ağustos sabahına ayarlıyoruz ve anlatmaya başlıyorum.
Akşamından valide sultana güvenip saatimi kurmadım ve hatunun da uyanamayacağı tuttu. Aysel sabahından hazır mısın diye aramasa İzmir sevdam başlamadan bitecekti. Apar topar hazırlanıp servisin kalkacağı yere en hızlı şekilde gitmeye çalıştım. Benim acıkabilme ihtimalime karşı ufak bir alışverişin ardından servislerler otogara gittik. Orda Tansel bizi bekliyordu uğurlama ekibi olarak. Otobüs perondan ayrılana kadar arkamızdan mendil salladı durdu. Aslında mendil olmadığı için selpak salladı desek daha yerinde olur. ( Buarada nedir bu üstün başarı reklamcılığı ya! Kağıt mendil değil 'selpak' . Bu denli yerleşti içimize. Yaşasın reklam sektörü! )
Anadolu turizmle ilk yolculuğumdu. (Reklam sektörünü bu kadar övmüşken bir reklamcılık girişimi de benden olsun dedim.) Ve vardığım sonuç şu; bundan sonra başka turizm kullanmam arkadaş! Servisin güzelliği falan filan diye girmeyecem olaya beni bitiren tv'ler oldu. Eee diyeceksiniz artık nerdeyse her uzun yolculuk için kullanılan otobüslerde ufak koltuk arkası tv var ne olmuş yani diye ama arkadaşım bu öyle böyle değil. Bundaki filmlere bittim. En iyi filmler arasında seçim yapamayınca oturduk Ayselle 'Alvin ve sincaplar 2'yi izledik. En son gülmemden milllet rahatsız oldu mu diye bakıyordum. Yok böyle tatlı şapsal sincaplar ya. Sadece bu film bile yolculuğumun iyi geçmesine yeterken üstüne bir de feribot yapmadık mı havalardaydım o an. Her türlü yüzen vapura ve trenlere karşı manyaklığımı herkes bilir. Düşünün bende ki mutluluğu artık.
Feribota binerken adını okumaya çok çalıştım. Neyle seyahat ettiğimi bilmek istemek gibi bir huyum varda. Daha doğrusu takıntı. Ama ne yazıkki beceremedim. Bu yüzden de feribot boyunca Aysel'in başının etini yedim durdum. 'Adı ne bunun?' diye sayıklayıp duran penguen kılıklı biriyle yolculuk etmek çok keyifli olmasa gerek ama dayandı kızcağız. (Kızcağız ne ya giderek anama benziyorum. Armut dalından ırak düşmezmiş zaten.) En sonunda feribota isim vermeye karar verdik. Artık o feribotun adı; 'adınebunun' :) . Feribot sefamdan sonra her durakta birşeyler yiyerek İzmir'e vardık. Ercan bizi orda karşılayacaktı. Ufuk'un tarif ettiği kavşakta Ercanı bekleyelim o da Manisa'dan gelsin dedik.
İşte dakika bir gol bir muhabbeti orda oldu. İzmire daha yeni adım atmışım ve ilk gittiğim cafenin adı 'ora'. Ne var şimdi bunda diyeceksiniz. Evet, bunda bişiy yoktu. Sipariş vermek için menü istedik. Menü geldi ve ben kapağı açar açmaz o cümleyle karşılaştım. Tanıtım yazısının ilk cümlesini aynen yazıyorum değiştirmeden; " İzmir'de herkesin aklı ORAsındaymış." . Abi yapma gözünü seveyim. Tamam cafene ora de ama yani bu cümleyi de kurma arkadaşım. Benim gibi fesatları da düşün. İstanbullu olmak böyle bişiy herhalde ne bileyim. Biz buna gülerken Ercan geldi almaya bizi. Otobüsle ilk gezeceğimiz mekana doğru gittik, fuara.
Fuarın kapısında Ercan'ın hava harpden dönem arkadaşı Adem'le tanıştık. (Korkma korkma ayrıntıya boğmayacam seni) Fuarı sevdim açıkcası, gezeken ki sohbette güzeldi. Hidayetle fotoğraf çekildik ve boy ölçüştük. Kısalığım bir kez daha tescillendiği için fotolarla burda örnek veremiycem üzgünüm. Adem'le Ercanın basket atışlarının ardından rotamız dans gecesiydi. Eee bir dansçıyla yolculuk edip rehber olarak bir dansçı seçersen kendine olacağı buydu. Adam İzmir'i burda dans gecesi iyi olur burda olmaz pisti şöyle şeklinde anlattı ben İzmiri Konak, karşıyaka diye bilmiyorum dans iyi dans kötü diye biliyorum. Allahım küçük Emrah'tan eskik bir yanım kalmadı galiba. Ben de artık onun gibi olayları farklı biliyorum. O anasını yanlış tanıdı ben İzmir'i ...
Dans geceleri güzel oluyor. Dans edebilsem daha keyifli olur belki ama izlemesi bile güzel. Onları izlerken -özellükle de Aysel'i - hep 'lan bachata yapmak vardı şimdi' der dururdum. (Bilmeyenler için bachata) İzmir'deki dans gecem de bunu da denemiş oldum. Bilmiyorum dememe rağmen zorla Ercan dansa kaldırıp döndürüp durdu beni. Dans etme konusunda hala ilk hedefim tango ama tangodan sonra kesinlikle bachata öğrenicem buna karar vermiş oldum.
Dans gecesinin bitimiyle biz iki akıllının hesaplamadığı bir şey orataya çıktı; kalacak yer. Sağolsun Adem evinin kapılarını bize açtı. Onlardayken gece tabi onikiyi geçtiğinden yeni bir gün daha eklendi takvime ve sarı şekerimin doğum gününne geldi. Sağolsunlar Adem'le Ercan süpriz bir pasta eşliğinde doğum gününü kutladılar bizimkinin. Sabaha kadar keyifli bir sohbet eşliğinde Ayselin yaşlanmasını kutladık. En son sabaha karşı uykusuzluktan sızdığımı hatırlıyorum. Sabah sağolsun uyandırma konusunda çalar saatten farkı olmayan Aysel önce beni sonra da zorlada olsa Ercanı uyandırdı ve turumuz başladı.
Önce İzmir ardından Eskişehir derken yollarda kaybettiğim kendimi bulmaya geri geldim sonunda. Güzel ve eğlenceli bir yolculuk oldu. Tek kötü tarafı kısa sürmesiydi sanırsam. Uzun zamandır böyle bir tatil bekleyen bünyeme o kadar iyi geldi ki kısa da olsa, anlatamam. Yeniden doğdum denmez ama yeniden şarj edildim o kesin.
İyi ki'lerime koyacağım güzel bir anı daha oldu kısacası. Gidip gördüklerimin bana verdiği hazdan daha öte bu yolculuğun bana hissettirdikleriyle iyi ki yapmışım. İyiki'min yanında sarı şekerimle yaptığım ilk uzun yolculukta olması ayrı bir tattı tabi... Aaah aaah anlat anlat nasıl bitiricem bilmiyorum ama biraz bahsedebilirim gibi. Şimdi arkanıza sıkı sıkı yaslanın. Zamanımızı 30 Ağustos sabahına ayarlıyoruz ve anlatmaya başlıyorum.
Akşamından valide sultana güvenip saatimi kurmadım ve hatunun da uyanamayacağı tuttu. Aysel sabahından hazır mısın diye aramasa İzmir sevdam başlamadan bitecekti. Apar topar hazırlanıp servisin kalkacağı yere en hızlı şekilde gitmeye çalıştım. Benim acıkabilme ihtimalime karşı ufak bir alışverişin ardından servislerler otogara gittik. Orda Tansel bizi bekliyordu uğurlama ekibi olarak. Otobüs perondan ayrılana kadar arkamızdan mendil salladı durdu. Aslında mendil olmadığı için selpak salladı desek daha yerinde olur. ( Buarada nedir bu üstün başarı reklamcılığı ya! Kağıt mendil değil 'selpak' . Bu denli yerleşti içimize. Yaşasın reklam sektörü! )
Anadolu turizmle ilk yolculuğumdu. (Reklam sektörünü bu kadar övmüşken bir reklamcılık girişimi de benden olsun dedim.) Ve vardığım sonuç şu; bundan sonra başka turizm kullanmam arkadaş! Servisin güzelliği falan filan diye girmeyecem olaya beni bitiren tv'ler oldu. Eee diyeceksiniz artık nerdeyse her uzun yolculuk için kullanılan otobüslerde ufak koltuk arkası tv var ne olmuş yani diye ama arkadaşım bu öyle böyle değil. Bundaki filmlere bittim. En iyi filmler arasında seçim yapamayınca oturduk Ayselle 'Alvin ve sincaplar 2'yi izledik. En son gülmemden milllet rahatsız oldu mu diye bakıyordum. Yok böyle tatlı şapsal sincaplar ya. Sadece bu film bile yolculuğumun iyi geçmesine yeterken üstüne bir de feribot yapmadık mı havalardaydım o an. Her türlü yüzen vapura ve trenlere karşı manyaklığımı herkes bilir. Düşünün bende ki mutluluğu artık.
Feribota binerken adını okumaya çok çalıştım. Neyle seyahat ettiğimi bilmek istemek gibi bir huyum varda. Daha doğrusu takıntı. Ama ne yazıkki beceremedim. Bu yüzden de feribot boyunca Aysel'in başının etini yedim durdum. 'Adı ne bunun?' diye sayıklayıp duran penguen kılıklı biriyle yolculuk etmek çok keyifli olmasa gerek ama dayandı kızcağız. (Kızcağız ne ya giderek anama benziyorum. Armut dalından ırak düşmezmiş zaten.) En sonunda feribota isim vermeye karar verdik. Artık o feribotun adı; 'adınebunun' :) . Feribot sefamdan sonra her durakta birşeyler yiyerek İzmir'e vardık. Ercan bizi orda karşılayacaktı. Ufuk'un tarif ettiği kavşakta Ercanı bekleyelim o da Manisa'dan gelsin dedik.
İşte dakika bir gol bir muhabbeti orda oldu. İzmire daha yeni adım atmışım ve ilk gittiğim cafenin adı 'ora'. Ne var şimdi bunda diyeceksiniz. Evet, bunda bişiy yoktu. Sipariş vermek için menü istedik. Menü geldi ve ben kapağı açar açmaz o cümleyle karşılaştım. Tanıtım yazısının ilk cümlesini aynen yazıyorum değiştirmeden; " İzmir'de herkesin aklı ORAsındaymış." . Abi yapma gözünü seveyim. Tamam cafene ora de ama yani bu cümleyi de kurma arkadaşım. Benim gibi fesatları da düşün. İstanbullu olmak böyle bişiy herhalde ne bileyim. Biz buna gülerken Ercan geldi almaya bizi. Otobüsle ilk gezeceğimiz mekana doğru gittik, fuara.
Fuarın kapısında Ercan'ın hava harpden dönem arkadaşı Adem'le tanıştık. (Korkma korkma ayrıntıya boğmayacam seni) Fuarı sevdim açıkcası, gezeken ki sohbette güzeldi. Hidayetle fotoğraf çekildik ve boy ölçüştük. Kısalığım bir kez daha tescillendiği için fotolarla burda örnek veremiycem üzgünüm. Adem'le Ercanın basket atışlarının ardından rotamız dans gecesiydi. Eee bir dansçıyla yolculuk edip rehber olarak bir dansçı seçersen kendine olacağı buydu. Adam İzmir'i burda dans gecesi iyi olur burda olmaz pisti şöyle şeklinde anlattı ben İzmiri Konak, karşıyaka diye bilmiyorum dans iyi dans kötü diye biliyorum. Allahım küçük Emrah'tan eskik bir yanım kalmadı galiba. Ben de artık onun gibi olayları farklı biliyorum. O anasını yanlış tanıdı ben İzmir'i ...
Dans geceleri güzel oluyor. Dans edebilsem daha keyifli olur belki ama izlemesi bile güzel. Onları izlerken -özellükle de Aysel'i - hep 'lan bachata yapmak vardı şimdi' der dururdum. (Bilmeyenler için bachata) İzmir'deki dans gecem de bunu da denemiş oldum. Bilmiyorum dememe rağmen zorla Ercan dansa kaldırıp döndürüp durdu beni. Dans etme konusunda hala ilk hedefim tango ama tangodan sonra kesinlikle bachata öğrenicem buna karar vermiş oldum.
Dans gecesinin bitimiyle biz iki akıllının hesaplamadığı bir şey orataya çıktı; kalacak yer. Sağolsun Adem evinin kapılarını bize açtı. Onlardayken gece tabi onikiyi geçtiğinden yeni bir gün daha eklendi takvime ve sarı şekerimin doğum gününne geldi. Sağolsunlar Adem'le Ercan süpriz bir pasta eşliğinde doğum gününü kutladılar bizimkinin. Sabaha kadar keyifli bir sohbet eşliğinde Ayselin yaşlanmasını kutladık. En son sabaha karşı uykusuzluktan sızdığımı hatırlıyorum. Sabah sağolsun uyandırma konusunda çalar saatten farkı olmayan Aysel önce beni sonra da zorlada olsa Ercanı uyandırdı ve turumuz başladı.
İzmir'i tam bilmeyen bir Manisalı rehberle İzmir turu çok eğlenceli oluyormuş. Önce Konak'ı gezdik ordan Kordan yaptık alsancağı bitirdik böylece. İzmiri gezdiğimizi göstermeye saatle fotoğref çekildik. Ahanda bak ben İzmire geldim oldu. Ordan bir cafede oturduk ve falcı moduma bürünüp fal baktım bunlara. Artık falcılığımı iskambil kağıtlarından kahve falına yönlendirdim. Geliştiriyorum kendimi vesselam.Fallar bittikten sonra beni mutlu etmek için vapura bindirip Karşıyakaya'ya geçirdiler. Akşam vakti o vapurda olmak ve o ışıklandırmayı görmek çok güzel bir olaydı. O manzara unutmadığım manzara görüntüleri arasına kaydedildi beynim tarafından. Fotoğraflamak da isterdim ama elimdeki makinayla pek becerilebilecek birşey değildi ne yazıkki...
Vapur keyfinin tadı damağımdayken oraları terketme vakti gelmişti. Bu sefer ki rotamız Eskişehir'di. Akşam yolculuğu yaptık yine Anadolu Turizmle ( Reklamları izlediniz! ). Sabahına ordaydık. Lise vakitlerimde bıraktığım Yasemin bizi konuk etti orda. Direk oraya gittik üzerime çeki düzen verip Melek'i aradım. Eskişehirdeki rehberim kendisi olucaktı. Hemen işe koyulup gezdirmeye başladı müzeler dahil hiç bir yeri atlamadan bana Eskişehiri yudum yudum yaşattı sağolsun. Uzun ve güzel bir gezinin ardından porsuk çayınıda geçerek bir cafe de oturup çok enterasan bişiy yaptık; fal baktık. Bu işte profesyonelleşmeyi düşündüğümden her bulduğum kurbanı delirtme çabalarındaydım. Şansıma bu sefer de rehber Melek geldiydi. Orda dinlenip bu seferde Yaseminin gezi programına dahil olup bir bara gittik. Zaten duyduğum her melankolik şarkıda depresif havalara bürünen ben kafa dinleyeme gittiğim yerde depresif moduna bürünüceğim için biraz sinirlendim ama o geceki ufak kargaşayı çabuk atlattık. Oraya eğlenmeye kafa dağıtmaya gitmiştim ve düşünmeye hiç ihtiyacım yoktu. Düşünmedim ben de...
Vapur keyfinin tadı damağımdayken oraları terketme vakti gelmişti. Bu sefer ki rotamız Eskişehir'di. Akşam yolculuğu yaptık yine Anadolu Turizmle ( Reklamları izlediniz! ). Sabahına ordaydık. Lise vakitlerimde bıraktığım Yasemin bizi konuk etti orda. Direk oraya gittik üzerime çeki düzen verip Melek'i aradım. Eskişehirdeki rehberim kendisi olucaktı. Hemen işe koyulup gezdirmeye başladı müzeler dahil hiç bir yeri atlamadan bana Eskişehiri yudum yudum yaşattı sağolsun. Uzun ve güzel bir gezinin ardından porsuk çayınıda geçerek bir cafe de oturup çok enterasan bişiy yaptık; fal baktık. Bu işte profesyonelleşmeyi düşündüğümden her bulduğum kurbanı delirtme çabalarındaydım. Şansıma bu sefer de rehber Melek geldiydi. Orda dinlenip bu seferde Yaseminin gezi programına dahil olup bir bara gittik. Zaten duyduğum her melankolik şarkıda depresif havalara bürünen ben kafa dinleyeme gittiğim yerde depresif moduna bürünüceğim için biraz sinirlendim ama o geceki ufak kargaşayı çabuk atlattık. Oraya eğlenmeye kafa dağıtmaya gitmiştim ve düşünmeye hiç ihtiyacım yoktu. Düşünmedim ben de...
Ertesi sabah Melek'i yine yollara düşürdük. Havacılık müzesine gidip uçaklarla haşır neşir olduk. 'Vecihiiiii geliyor' modunda uçtuk uçtuk durduk. Yükseklik korkusu olan biri olarak uçakları yerde görmek keyif verdi bana. Napayım doğamda bu var. Siz hiç uçan penguen gördünüz mü ? Ordan ayrılıp benim çoştuğum yere gittik; Sazova parkına... Allahım o oyuncaklar neydi öyle bayıldım bayıldım. Devamlı kaydım. Bazılarına sıkışmış olabilirim ama çok da önemli şeyler değildi. Hele bir de benim için şato yapıyolar ki bittiği gibi Eskişehir'e yerleşirim artık ben. Ama Eskişehiri şatosundan daha çok yemekleri için sevdim diyebilirim. Yediklerin içtiklerin sana kalsın bana gezdiklerini anlat derler ama yok arkadaş ben sana yediklerimi içtiklerimi anlatmam lazım. Eskişehire gidince elbet odunpazarını gezip o muhteşem evleri görmek isteyeceksin ama bence bırak evleri gel bir çiğ börek yee patlayana kadar. Donas yiyeceksin.(Böyle dürüm tarzı bişiy ama anlatamam yemen lazım.) Pinoburger yemeden gitmedim ben sabahın köründe yemediğim bişiy kaldı mı diye telaşa soktum milleti o derece süperdi muhakkak dene. Üstüne bir de met helva ooooh yemede yanında yat. Sonra yatmaktan sıkıl ye o derece. Anlaşıldığı üzerine Eskişehire bayıldım. Ayrılırken üzüldüğümü hissettim resmen. Melek'i Geride bırakıp çok sevdiğim tren yolculuğumuda gerçekleştirdim artık ölsemde gam yemem diyorum. Ve kesinlikle İzmir de görülmeli en az bir kez Eskişehir de.
İşte böyle mükemmel ve eğlenceli bir gezi bıraktım ardımda. Geriye döndüğümde değişen birşey yoktu ama en azından artık kendimi ümitsiz hissettiğim biranda gözlerimi kapatıp Karlıyakanın o gece ışıklandırmasında yüzüceğim ya da kendimi biranda porsuk çayı üzerinde içime o soguk Eskişehir havasını çekerken hayal ediceğim. İşte tamda o anda aklıma takılan o karamsarlık terkedecek beni... Çok teşekkür ederim rehberim Ercan ve Melek, çok teşekkür ederim yol arkadaşım Aysel, çok teşekkür ederim İzmir ve Eskişehir... İyi ki varsınız... Hadi bir daha yapalım ;)
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Dikkat Kuzey Kutbu
Peşindeyim
-
-
-
-
Bir Göçmen Kuşum Ben8 yıl önce
-
Taşındık!9 yıl önce
-
Taşındık!9 yıl önce
-
vecihi sendromu11 yıl önce
-
-
Önce Prospektüsü okuyunuz !12 yıl önce
-
Sobe!
