13 Şubat 2010
Kedi yavrusu :)
23:19
Düşünmeye devam ettikçe niçin genellemelere pek uymadığımı ya da bazen hiç beklenmedik biranda genellemeyi niçin benim oluşturduğumu daha iyi anlıyorum. Haklısınız ben tuhafım ama yaşadığım onca tuhaflıklar arasında "normal" olmamı kim bekleyebilirdi ki ?! Hem de bu tuhaflıklar daha küçük yaşlarımda hayatıma sinsice sokulmuşken "normal " kelimesinin anlamını nasıl bilebilirdim?!
Genellemeler.. Herkesin hayatı farklıdır ama bir o kadar da aynı. Hepimiz çocukluğumuzda bir oyuncağa daha fazla ilgi göstermişizdir; hepimiz için bu farklı bir oyuncaktır. Ama genel olarak hepimiz çocukluğumuzda oyuncaklarla oynamışızdır. Evet işte burda benim niye tuhaf olduğumu anlayacaksınız. Açıklıyorum...
Bir yumak, bir örtü ve bir tesbih.. bunlar oyuncak mıdır ? Hayır ama benim oyuncaklarımmış. Tüm çocuklar insan yavrusu gibi büyürken ben bir kedi yavrusu misali büyümüşüm. Hani yavru kedileri bir yere koyarsınız önünede bir yumak verirsiniz yumağı itip peşinden koşar, yakalamaya çalışırken yanlışlıkla bir daha iter ve koşmaya devam eder; bundan da zevk alır. Ahanda işte bende aynen öyleymişim. Annem yere bir örtü serermiş, üzerinede beni koyup bir yumak verirmiş. Ben yumağı itip peşi sıra emeklermişim. Yakaladıkça itip emeklemeye devam edermişim ve bunu kahkahalar eşliğinde yaparmışım.(Evet, kafayı yeme belirtileri.) Yumak örtüden dışarı çıkınca da gözleri pörtletip kafayı 90 derece sağa yatırıp bön bön anneme bakarmışım, yumağı örtünün içine geri atsın diye. Dikkatinizi çekerim koca örtü boyunca yumak nereye ben oraya ama örtü dışında yumağı tanımıyorum. Hayır bunu da geçtim ; her normal çocuk birşey isterken ses çıkarır, hiç olmadı ağlar. Oysa ben saatlerce, annem bana bakana kadar 90 derecelik açımı bozmadan beklerim. Bu şimdi normal bir davranş mı ? Hayır kuzum, gram aklımda varsa o bekleyiş tarzı yüzünden yerinden oynamıştır.
Dur dur, daha bitmedi. Yumak dışında aklımı başımdan alan bişiy daha var ; tesbih. Evet, yanlış okumuyorsun tesbih dedim. Ev sahibimizin annesi nam-ı diğer koca ninemizin hobisi benle oynamakmış.Örtümün yanına gelip elindeki tesbihi sallarmış ve ben de her "normal" kedinin yapacağı gibi zıplayıp tesbihi tutmaya çalışırmışım. Bu saatlerde sürse pes etmeden zıplamaya devam edermişim. Anladığım kadarıyla her "normal" hayvanın yaptığı gibi aklımla değil dürtülerimle hareket edermişim. Yoksa akıllı bir insan yavrusu " al o tesbihi..." der ve oyununa geri döner değil mi ama nerde bende o akıl?!
Kedi yavrusu gibi davranmamın dışında yaptığım tonca tuhaflık var böyle çocukluğuma dair ama en berbatı herhalde diş kaşıma hadiselerim. Geçenlerde eve gelen misafirlerin çocuklarından biri diş çıkardığı için kalemimi feda etmek zorunda kaldım. Bu yüzdende söyleniyordum bu diş karıştırma oyuncakları ne işe yarıyor diye. Annem ve evde anne sıfatıyla bulunan her hatun kişi sanki söz birliği etmişcesine onların işe yaramadığını, çocukların daha sert şeyler aradığını anlattılar. Buraya kadar herşey normaldi ta ki annem bir anımı paylaşana kadar ; "sende soğanla karışıyordun dişini". Ne?! Sen ne dedin ya? Ne soğanı? Evet, ben küçükken elma yer gibi elime soğanı alıyormuşum hem ağlayıp hem ısıra ısıra yiyip hem de gülüyormuşum . Bence bu anıdan sonra başka bir çocukluk anımı anlatmama gerek yok; çünkü ne kadar "normal " olduğumu anlatan en iyi örnek kendisi.
Böyle bir çocukluk geçirmiş bir insandan beklenen bu profil tabi ki ; deli,tuhaf,uzaylı olucaktı. Sonra da diyorum ki ben neden böyle oldum... Ben neden böyle oldum çok açık ki ; kimseyi şaşırtmayacak şekilde genellemelere uymayı seviyorum yapıcak bir şey yok. ;)
Etiketler:
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Dikkat Kuzey Kutbu
Peşindeyim
-
-
-
-
Bir Göçmen Kuşum Ben9 yıl önce
-
Taşındık!9 yıl önce
-
Taşındık!9 yıl önce
-
vecihi sendromu11 yıl önce
-
-
Önce Prospektüsü okuyunuz !12 yıl önce
-
Sobe!
1 yorum:
blog açman gerektiği düşüncesinin aklıma ilk geldiği yazılarındandır bu :)
Yorum Gönder