19 Nisan 2010
Sana Bütün Derdimi Dökmek Geldi İçimden...
00:41
Bugüne dair ( Saat on ikiyi geçtiği için aslında dün oluyor ya neyse...) bir şeyler yazasım var. Tam olarak ne yazıcağımı da bilmiyorum o ayrı ama yazasım var işte. Bugünü kayda geçiresim var - ki unutmayayım bir daha bugünü, bir daha o gülümsemeden uzak kalmayayım.
Gülümsemesi... Yok böyle bir duygu, böyle bir heyecan. Hafiften kıvrılıyor ya dudaklarının kenarları içine sıcacık bir duygu seli akmaya başlıyor o an. Dudaklarıyla aynı müziğe eşlik edercesine parlamaya başlıyor gözbebekleri. İşte diyorsun, "Yaşıyorum çok şükür, yaşıyorum ya bu hayatı onunla binlerce kez şükür". Ve ben, yaşamayı bile eline yüzüne bulaştıran ben, böyle bir gülümsemeyi kaybettim.
Çok bir şey beklemedim hayatta. Beklediğimi düşünmüyorum yani en azından, isteklerim o kadar da korkutucu şeyler değildi. Basittiler, tamam belki saf oldukları için bana layık değildiler ama basittiler. Sadece sevmek ve sevildiğimi hissetmek istedim. Ah ah ben o gülüşte sevgiyi hissetmiştim, belki sevildiğimi değil tam anlamıyla ama sevgiyi görmüştüm o göz bebeklerinde. Bu da bana yeterdi; beni sevmesede tam anlamıyla sevgiyle bakıp yüreğimi ısıtması, sevilebilme ihtimalim yeterdi. Ah ah ben o gülüşte sevgiyi hissetmiştim ama kaybettim.
Ben en çok onu mutlu görmeyi sevmiştim ama suratının asılmasına sebep oldum. Zaman zaman kendimden nefret ettiğim anlar olmuştu ve birçoğu boş yereydi. Fakat bu sefer tam yeri sanırsam . Biliyorum hatalı olduğum çok yer var. Belki çok güvenilir biri değilim. Hayatta ayakları üstünde duran birinden daha çok hep korunmaya muhtaç olan yalnızlıktan korkan bir ufaklık oldum belki de. Ne derseniz diyin ya da aslında ne olursam olayım bir şekilde bir yerlerde hata yaptım farkındayım. Gelene git demedim hiç; demem gerekirdi kovulduğum gibi kovmam gerekirdi ama demedim. Sebebi ordan nasıl gözüküyor bilemiyorum. Ama gelene git diyemiyorsam hatırdandır; yaşanmışlıklara ya da ortak arkadaşlarıma olan saygımdandır. Biliyorum hatam kendimi öncelikle düşünmemem ve yine biliyorum ki bu dünyanın en büyük suçu!!! Suçluyum kabul ediyorum. Ve tek suçum bu değil korkağım da aynı zamanda. Endişelerine esir olmuş bir korkak. Onu dersem ne olur bunu dersem ne derler diye düşünmekten endişelenmekten hayatı kaçırmış bir korkağım hem de. Suçluyum kabul ediyorum. Kendime ait bir hayatım olmadan yaşamaya çalışıyorum işte tam buyüzden suçluyum çünkü sana hiç bir şey veremiyorum. Sadece sevmekle yetiniyorum.
Biliyorum "sorun" bunlar değil yani tam olarak değil. Özetin özeti olur sadece bunlar. Biliyorum zamana bırakmak, ne olucağını nereye gidiceğimizi zamanla görmek daha mantıklı bir çözüm. Ama tutamıyorum kendimi; haykırmak geliyor içimden 'öyle değil öyle değil' demek. Biliyorum susup bekleme vakti vakitlerden ama yüreğim el vermiyor. Seni gülümsemeden bir gün daha görme ihtimali beni deli ediyor. Delirdim sanırsam :)
Abartıyorum, sevme işini abartıyorum. Herkes daha sevip sevmediğini bilmezken ben seviyorum diyebiliyorum. Abartıyorum. " Seni seviyorum." demek için çok erken ama başka bir türlü anlatamıyorum içimdekilerini. Ve buyüzden abartıyorum. Daha neresindeyim ki hayatın ? 'Seni sevmelere' daha çok var...Vakit gelmedi daha, zaman daha akmadı. Seni sevmeler durağına daha varamadı gönlüm. Kendini orda sanıyor çünkü orda olmak istiyor ama daha yolu var farkındayım. Bekliycem zaman aksın yolculuk başlasın; seni sevmeler durağında bekliycem. O gülüşünle bana gelmeni bekliycem...
NOT: İki şarkı var dilimin ucunda; 1) Rana Alagöz - Öpmek geldi içimden
2) Bryan Adams - Have You Ever Really Loved A Woman
Etiketler:
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Dikkat Kuzey Kutbu
Peşindeyim
-
-
-
-
Bir Göçmen Kuşum Ben9 yıl önce
-
Taşındık!9 yıl önce
-
Taşındık!9 yıl önce
-
vecihi sendromu11 yıl önce
-
-
Önce Prospektüsü okuyunuz !12 yıl önce
-
Sobe!
2 yorum:
ah be kuzu ah...
ah işte...
Yorum Gönder