22 Ocak 2011
Kahve Tadı
17:48
Hayat bir otoyoldan farksız ne yazık ki... Ve sen durmak istediğin an her şey üstüne üstüne gelmeye başlıyor. Neden gelmesin ki? Akıp giden bir düzen içerisinde durdururlar mı seni, nefes aldırırlar mı hiç ! Bilmiyorum, durdum sadece... "Yorgunum! " diye başlayan cümlelerle savunmuyorum kendimi çünkü değilim. Daha dibe batmadım, batmam da! Gidilecek hep bir dipsiz kuyu var ama merdivensiz de çıkmayı başarırız elbet ya da dipsizliğin de dibini görürüz kim bilir. Ben sadece durdum. Durdum ve öylece baktım. Ve işte o an başladı şimdi küfrettiğim her şey. Tüm belirsizlikler, iç sıkıntıları, ruh gerilmeleri, kaçan uykular, sayılmaktan sıkılmayan koyunların satın alımları, devamlı arıza çıkaran sinirler... Küçük umut anları dışında gelecek, kara bulutlarla kaplı. Ve bu manzara karşısında içim, yer değiştiriyormuşçasına rahatsız ve tüm biriken 'kötü' şeyleri kusma isteme dürtüsüyle kaplı bir şekilde çaresiz.
İçimden kopup ağzıma kadar gelen gerçeğin bu ekşimsi tadı ruhumu buruşturuyor sanki. Canım sıkılıyor! Hayal kırıklıklarının kasvetli havasında nefes almaya çalıştıkça ciğerlerime vicdanın pençeleri zift gibi yapışıyor. Yüreğimin orta yerine bir şeyler oturdu ve ben bu yükle nefes alamıyor gibiyim. Ve ters yüz etmek için kendimi deliriyorum. Söküp atmak istiyorum içimde olup biten ne varsa...
'Gül' diyorlar ya hani, nasıl ve ne şekilde olacağını söylemeden, umursamadan. Sanki güldüğünde içinde ki her şey sökülüp atılıyormuş gibi. Oysa gülmek çok kolay. Bir göz kırpması salisesinde bıraktığında tüm düşünceleri insan kahkaha bile atabiliyor. İçtiğin bir kadeh şarabın kırmızılığına verdin mi kendini dudak kıvrımların istemsizce yükseliyor yukarı doğru ama gülümsediğin anlarda içine oturan o şey hala o şey olarak orada kalıyor. Değişmiyor, gitmiyor, kalkmıyor sadece kendini anımsatmak için ufak bir reklam arası veriyor o kadar.
Özledim... Kahve tadındaki muhabbetlerimde birinin beni anladığını bilmek, birinin benim gibi düşündüğünü fark etmek, anlatmadığın şeylerin bile biri tarafından çözülmüş olması içimdeki o kaosu dindiriyordu. Söküp atılması gereken ne varsa kelimeler tarafından sindiriliyordu. Oysa uzun zamandır gelip 'bir kahve içelim mi?' diyecek biri(!) yoktu. Kaybettiğim onca şeyden biriydi o kahve saatleri de ama sanırsam en çok özlediğimdi. O gün sanki mutsuzluğumu hissedip beni güldürmek için konuşmadan bir şeyler anlatmasından anladım bunu. Kesip atarken her şeyi ona bu denli ihtiyaç duyacağımı bilmiyordum. Onu bu kadar özleyeceğimi...
Çıkıp gelse bıraktığım o yerden sadece bir kahve içmek için. Ara sıra bana güldüğünü görmek de güç veriyor, konuşmadan anlattıkları da rahatlatıyor beni ama yetmiyor. Ama gelemez... Bir otobüs camının yansımasında görür gibi olduğumda hala içim bir tuhaf olurken gelmesin zaten. Evet ihtiyacım var ona, arkadaşlığına ama ama ama işte... Bir yandan ondan daha iyi kimse beni anlamazken bir yandan da ondan daha iyi kimse kıramaz beni. Ben artık kırılmak istemiyorum, ben dediğim ne varsa onları yıkıp geçen, aldatan, dalga geçen birini istemiyorum yanımda. Bunu diyorum ama hala geri gelsin istiyorum, hala arkadaşlığını istiyorum. Bu gurursuzluğuma sebep olduğu için nefret etmem gerekirken hala çok seviyorum. Aaah ! Zamanı geri alsaydım Daniel'in Holly'e söylediği gibi çıkıp ben de derdim ona ;
" Sana bir şeyler hissetmeyi planlamamıştım, birden oldu affedersin."
Affeder miydi? Ya peki ben... Şu an tek düşündüğüm yaşlanıp huysuz bir nine olduğumda hala orada tam orta yerinde oturamayacak olduğum. Oysa söz verdiydim, söz verdiydi, sözleşmiştik...
Yarım kaldı, kahve tadı gibi...
İçimden kopup ağzıma kadar gelen gerçeğin bu ekşimsi tadı ruhumu buruşturuyor sanki. Canım sıkılıyor! Hayal kırıklıklarının kasvetli havasında nefes almaya çalıştıkça ciğerlerime vicdanın pençeleri zift gibi yapışıyor. Yüreğimin orta yerine bir şeyler oturdu ve ben bu yükle nefes alamıyor gibiyim. Ve ters yüz etmek için kendimi deliriyorum. Söküp atmak istiyorum içimde olup biten ne varsa...
'Gül' diyorlar ya hani, nasıl ve ne şekilde olacağını söylemeden, umursamadan. Sanki güldüğünde içinde ki her şey sökülüp atılıyormuş gibi. Oysa gülmek çok kolay. Bir göz kırpması salisesinde bıraktığında tüm düşünceleri insan kahkaha bile atabiliyor. İçtiğin bir kadeh şarabın kırmızılığına verdin mi kendini dudak kıvrımların istemsizce yükseliyor yukarı doğru ama gülümsediğin anlarda içine oturan o şey hala o şey olarak orada kalıyor. Değişmiyor, gitmiyor, kalkmıyor sadece kendini anımsatmak için ufak bir reklam arası veriyor o kadar.
Çıkıp gelse bıraktığım o yerden sadece bir kahve içmek için. Ara sıra bana güldüğünü görmek de güç veriyor, konuşmadan anlattıkları da rahatlatıyor beni ama yetmiyor. Ama gelemez... Bir otobüs camının yansımasında görür gibi olduğumda hala içim bir tuhaf olurken gelmesin zaten. Evet ihtiyacım var ona, arkadaşlığına ama ama ama işte... Bir yandan ondan daha iyi kimse beni anlamazken bir yandan da ondan daha iyi kimse kıramaz beni. Ben artık kırılmak istemiyorum, ben dediğim ne varsa onları yıkıp geçen, aldatan, dalga geçen birini istemiyorum yanımda. Bunu diyorum ama hala geri gelsin istiyorum, hala arkadaşlığını istiyorum. Bu gurursuzluğuma sebep olduğu için nefret etmem gerekirken hala çok seviyorum. Aaah ! Zamanı geri alsaydım Daniel'in Holly'e söylediği gibi çıkıp ben de derdim ona ;
" Sana bir şeyler hissetmeyi planlamamıştım, birden oldu affedersin."
Affeder miydi? Ya peki ben... Şu an tek düşündüğüm yaşlanıp huysuz bir nine olduğumda hala orada tam orta yerinde oturamayacak olduğum. Oysa söz verdiydim, söz verdiydi, sözleşmiştik...
Yarım kaldı, kahve tadı gibi...
Etiketler:
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Dikkat Kuzey Kutbu
Peşindeyim
-
-
-
-
Bir Göçmen Kuşum Ben9 yıl önce
-
Taşındık!9 yıl önce
-
Taşındık!9 yıl önce
-
vecihi sendromu11 yıl önce
-
-
Önce Prospektüsü okuyunuz !12 yıl önce
-
Sobe!
0 yorum:
Yorum Gönder